Σου έχει τύχει ποτέ να βιώνεις κάτι ας το πούμε “παράπλευρα” και μετά από μήνες να αποκωδικοποιείς τι είναι αυτό που πέρασε από τα μάτια σου; Το έπαθα με τον Τριπόταμο της Τήνου.

Ευτυχώς υπάρχουν κάτι φωτογραφίες στο κινητό μου, όχι καλλιτεχνικές, ούτε με σωστά κάδρα που με βοηθάνε να επεξεργαστώ κάποια δεδομένα. Μάλλον τις έβγαλα τυχαία γιατί βρέθηκα εκεί για άλλο λόγο.

Ντυμένη με το μαύρο μπλουζάκι των εθελοντών, μπήκα μαζί με την υπόλοιπη παρέα στο αυτοκίνητο του Δημήτρη του Αρμακόλα -ο Δημήτρης είναι ο στυλοβάτης του TinosFoodPaths – και χωρίς να παρατηρώ τη διαδρομή φτάσαμε στην είσοδο του χωριού.
Από αυτό το σημείο και μετά άρχισα να δέχομαι απανωτά σοκ και δεν έχω καθαρή μνήμη.

Πρώτο σοκ

“Δε μπαίνει αυτοκίνητο, θα περπατήσουμε”. Τι χωριό είναι αυτό που δε μπαίνει αυτοκίνητo; Και πως ζουν οι άνθρωποι; Κουβαλώντας είναι η απάντηση.

Δεύτερο σοκ

“-Και πώς θα τα κουβαλήσουμε μέχρι εκεί;”, αναρωτηθήκαμε.
“-Ερχεται ο Αντώνης να βοηθήσει”, είπε κάποιος. Ο Αντώνης ο Ζώταλης ήταν υπεύθυνος για το στήσιμο της βραδιάς.

Τρίτο σοκ

“Ακολουθήστε με γιατί θα χαθείτε”, είπε ο Αγαπητός.

Τι εννοείς θα χαθούμε; Χάνεται κανείς σε λαβύρινθο;

Περπατήσαμε μέσα από σοκάκια, κατεβήκαμε 5 σκαλάκια, ανεβήκαμε 3, στρίψαμε 4, περάσαμε μέσα από ένα τούνελ, νομίζω και από ένα δεύτερο με κρεμαστή βεράντα ή η ίδια η βεράντα ήταν τούνελ – δεν κατάλαβα και φτάσαμε σ΄ ένα σημείο που είχε πλατιά σκαλιά.

“Εχω φέρει να στρώσουμε στα σκαλιά που θα καθίσουν οι καλεσμένοι”, άκουσα κάποιον να λέει.

Ανεβήκαμε μερικά ακόμη σκαλιά, περάσαμε μπροστά από την πόρτα ενός σπιτιού και ανεβήκαμε στην ταράτσα του. Όχι, δεν ήταν ταράτσα, ήταν το Λαογραφικό Μουσείο. Όχι δεν ήταν το μουσείο. Ήταν ο χώρος του Συλλόγου Τριποταμιτών.

Δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσεις τα κτίρια. Το ένα εξαρτάται από το άλλο. Μια λάθος στροφή να πάρεις και μπαίνεις αμέσως στη βεράντα μιας νοικοκυράς. Θα σου σκάσει ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, θα της πεις “Καλησπέρα”, θα σου την ανταποδώσει και θα γυρίσεις με την όπισθεν.
Ιδανικά πάρε και κανένα κόκκινο κουβάρι.

Πίσω στο χώρο του συλλόγου, μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά εθελοντές και ξεκινήσαμε να στήνουμε τα κεράσματα των καλεσμένων.

Έκλεψα μια μπίρα που βρήκα κρυμμένη (συγνώμη Αντώνη) κι έφυγα κρυφά από την ομάδα για να δω λίγο το χωριό. Είχαν ήδη αρχίσει οι εκδηλώσεις για τη λούζα στα κατώγια και ήθελα να πάρω λίγη από την ενέργειά τους.

Ποτέ μην περπατήσεις σε λαβύρινθο αν δεν έχεις έντονο ένστικτο και δυνατές μουσικές από στημένο γλέντι.

Δεν μπορώ να περιγράψω από που πέρασα γιατί ακόμα δεν ξέρω. Περπάτησα για λίγο προς τα κάτω, έστριψα αριστερά ανάμεσα σε κάτι σοκάκια, έφτασα σ’ ένα μικρό πλακόστρωτο και ξαναγύρισα γιατί μάλλον δεν είχα πάρει το σωστό δρόμο. Για καλή μου τύχη πέτυχα έναν εθελοντή ο οποίος με ξενάγησε στα κατώγια και επέστρεψα στα μαγειρέματα.

Γνώρισα και τον Πρόεδρο του Συλλόγου, έναν υπέροχο άνθρωπο, φουσκωμένο από καμάρι για τον Τριπόταμο. Μας κέρασε και πεντανόστιμη καπαροσαλάτα τυλιγμένη σε λεπτοκομμένη λούζα.

Στα πλατιά σκαλιά -που πριν στεκόταν αμέριμνη η γατούλα- είχε στηθεί τρελό γλέντι με παραδοσιακές μουσικές, χορούς και εδέσματα με λούζα. Εκεί είπα με τρεμάμενη φωνή σ΄όλους “γέμιση ανδριώτικου λαμπριάτη” που είχαμε φτιάξει το ίδιο πρωινό.

Ακριβώς απέναντι από την πόρτα που περνούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης για να μπει στο δωμάτιό του.

Στο επόμενο ταξίδι σας στην Τήνο η επίσκεψη στον Τριπόταμο θα πρέπει να είναι must στη λίστα σας.
Μόνο φροντίστε να πάρετε μαζί σας κάποιο γνώστη για να σας ξεναγήσει.