metomati

Βρήκα ένα Αφγκάν στο σπίτι. Χρυσόξανθο με μαύρη μουσούδα. Μου φάνηκε τεράστιο. Και ήταν. Όταν σηκωνόταν στα δυο πόδια για να αγκαλιαστούμε, με πέρναγε σε ύψος. Όπου πήγαινα με ακολουθούσε. Στην αρχή νόμιζα ότι με παρακολουθούσε από καχυποψία. Μετά κατάλαβα ότι το έκανε από φροντίδα.

«Δεν θέλω να γράψω ποίημα. Θέλω να κρυφτώ στο γράψιμο«. Με αυτή την φράση κλείνει το γραπτό της για την Οικογένεια, τις Ρίζες και την Επιστροφή  πριν ξεκινήσει να γράφει για τον Έρωτα, τα Ξαφνιάσματα από Μελάνι και την Υπόκλιση στα ανείπωτα.

Κυλάει γρήγορα ο άτιμος ο χρόνος. Μία πηγή ιδεών, σκέψεων, προβληματισμών μετατράπηκε σε τόπο εκτόνωσης, δημιουργικής απασχόλησης, μοιράσματος εμπειριών, παθών και γνώσεων.

Αλλά και μάπα να μην είναι, πάλι φτιάξε μαρμελάδα γιατί η χαρακτηριστική του σύνθεση, γεύση και υφή είναι ιδανική για «μαρμελάδιασμα» που λέει και μια φίλη μου.

Πίσω στο χρόνο,  κάπου μέχρι το 19ο αιώνα, τότε που η σταφίδα ήταν ο «μαύρος χρυσός της Ελλάδας», η σταφίδα που στέγνωνε στη σκιά έπιανε τη διπλάσια τιμή από αυτή που λιαζόταν στα αλώνια.

Από τη στιγμή που διάβασα πως τα αγγουράκια τουρσί είναι πλούσια σε φυσικά προβιοτικά φροντίζω να έχω πάντα στο ψυγείο ένα μεγάλο γυάλινο βάζο για κάθε χρήση. Σε σαλάτες, σάντουιτς, κόκκινες σάλτσες ή σκέτα σε τσιπουρομεζέ.